بررسی نسبت تاخیر انتهایی عصب پالمار کوتانئوس عصب مدیان به شاخه اصلی آن در مبتلایان به نوروپاتی دیابتی، سندرم تونل کارپ و افراد سالم

سابقه و اهداف: فراوانی همراهی انواع نوروپاتی دیابتی با سندرم تونل کارپ، مشابهت تظاهرات و نحوه رویکرد درمانی وتوانبخشی متفاوت در این دو مورد، لزوم دسترسی به ابزار و روشهای افتراق دقیق تر وراحت تر نوروپاتی دیابتی ازسندرم تونل کارپ را توجیه می کند. هدف از انجام این مطالعه تعیین میانگین نسبت تاخیر انتهایی شاخه پالمارکوتانئوس عصب مدین به تنه اصلی مدین در سه گروه افراد سالم، مبتلایان به نوروپاتی دیابتی و افراد مبتلا به سندرم تونل کارپ و مقایسه این نسبت ها با هم بود.   مواد و روشها : مطالعه از نوع تحلیلی - مقطعی و جمعیت مورد مطالعه 60 نفر از مبتلایان به سندرم تونل کارپ، 60 نفر از مبتلایان به نوروپاتی دیابتی و 60 نفر افراد سالم مراجعه کننده به درمانگاه طب فیزیکی و توانبخشی والکترودیاگنوز طی سال 1383 بود. نمونه گیری به صورت تصادفی متوالی انجام شدوداده ها با برنامه spss نسخه 5/10 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.   یافته ها: مینگین نسبت تاخیر انتهایی پالمار کوتانئوس عصب مدیان در مبتلایان به نوروپاتی دیابتی به طور معنی داری از مبتلایان به سندرم تونل کارپ بیشتر بود(1../.> p ). این نسبت در هیچ یک از گروههای مورد مطالعه ارتباطی با جنسیت نداشت(1../.> p )امادر مبتلایان به نوروپاتی دیابتی با سن معکوس (1../.> p )و در مبتلایان به سندرم تونل کارپ و افراد سالم با سن رابطه مستقیم داشت(1../.> p ). نتیجه گیری: در کل به نظر می رسد پس از تعدیل این نسبت بر حسب سن، بتوان ازآن در افتراق نوروپاتی های دیابتی از سندرم تونل کارپ بهره جست. اما میزان حساسیت وویژگی های این شاخص و رابطه آن با شدت این دو بیماری نیاز به مطالعات بیشتری دارد.